23-04-2008

Binnenkort


  • Zal ik schrijven hoe geweldig Luik wel is

  • Zal ik tien tips geven hoe communiefeesten te overleven

  • Zal ik mijn gevoelens de vrije loop laten gaan over Sociale Verkiezingen

  • Zal ik een zeer verwarrend stuk schrijven over al dan niet single zijn



Maar eerst slapen, veel slapen.

17-04-2008

Saai?

Vreemd dat je op een dag zoveel kan beleven en diezelfde dag zo gewoontjes kan overkomen, zelfs saai.
Vandaag heb ik me serieus overslapen (bewust, na die uitrustdag van gisteren ben ik deze nacht pas om 3u in slaap gevallen en had dus geen zin om vroeg op te staan), heb ik me zo ziek gelachen met de collega's dat ik me verslikte in een Mentos, heb ik een 1-minuut vergadering gehad met m'n chef (iets te vertellen? ik ook niet), ben ik lekker gaan eten voor een verjaardag en de jarige zeer blij gemaakt met een onorigineel geschenk (snoepbuis), heb ik een zeer diepgaand gesprek met een ex-collega gehad bij de koffiemachine, heb ik de tweemaandelijkse HR bijeenkomst van morgen voorbereid, ben ik als laatste van heel de afdeling naar huis gegaan (de lichten waren al half uit en ik moest langs de griezelige superbeveiligde uitgang naar buiten), heb ik ontdekt dat noedels erg lang en glibberig kunnen zijn, heb ik m'n eerste Lavazza koffie door de Senseo laten lopen (waar ik dus speciaal voor naar de Spar ben gelopen),...

Maar ja, de dag is nog niet voorbij, misschien wordt ik nog wel ontvoerd vandaag ;-)

Ik ben geen radioluisteraar. Hoofdzakelijk wegens mijn iPod-verslaving, maar ook omdat het zelden past. Enkel tijdens het uurtje of zo dat ik in de week met de auto rijd, staat de radio aan. En die staat nu op Radio Nostalgie.
"Nostalgie is een radiostation met de beste classics van de jaren 70 80 en 90."

"De beste classics" is een reclameslogan, op m'n iPod is veel betere muziek terug te vinden. Maar de muziek die ze spelen is deze uit mijn jeugd. De muziek die ik elke woensdag (de Top30) opnam van de radio, om deze dan een hele week telkens opnieuw af te spelen. De muziek die ergens in mijn hersenen een paar neuronen doet afvuren die gevoelens aan onschuldige tijden doen herleven.

En dan vormt zich een beeld van mijn vader die ook telkens de muziek van vroeger wil horen. Die de volumeknop helemaal opendraait bij chanson en operette. Emotioneel wordt bij Ann Christy ("... veel te jong gestorven..").

Ik zet de radio uit en laat de kinderen vertellen over de kippen op hun school. Herinneringen moet je in het hoofd beleven.

Toen de liefste die mijn liefste niet echt meer is pas mijn liefste was
mocht zij een plaat (zwart, rond, breekbaar, krasgevoelig, bevat muziek) uitkiezen als afstudeercadeau.

Ik mocht haar van advies dienen en koos voor Nick Cave, The good son.
Prima keuze.
Excellente keuze! Zij vond de muziek ook goed.

En vandaag kwam ik Nick Cave weer tegen, ergens onderweg. En dacht aan haar. En dacht aan hem. En dacht aan vroeger. En dacht aan nu.

En aan muziek:

Sinds enkele maanden kijk ik nog nauwelijks televisie en ik moet zeggen dat ik deze niet mis. Je mist wel de actualiteit en de hippe programma's ('Sara', 'De man van Phaedra', 'Mijn restaurant',...), maar dat waren dingen waar ik vroegere toch niet naar keek, dus niets verloren. Ik kijk wel eens occasioneel naar een film, maar dat doe ik dan op de PC, daar is het aanbod groter ;-).

De televisie heeft echter één ongelooflijke kwaliteit die ik maandag nog eens heb mogen proeven: je kan er heerlijk hersenloos voor liggen. Ik was die avond helemaal op, en heb me na de bedtijd van de kinderen in de zetel gelegd en naar de tv gekeken. Enkel maar gekeken. 'The Chaser’s War on Everything', 'Louis Theroux', 'Hagger Trippy'. Aardige programma's, denk ik. Ik was mij van niet veel bewust, ben tegen het einde in slaap gevallen, maar denk toch dat het aardige programma's waren.

De avond was zo voorbij.

Zaterdag was het weer kookavond van de club met een ongezonde voorliefde voor scherpe messen. Het thema was gerechten met een 'a', gezien de tijd van het jaar natuurlijk een synoniem voor asperges. Ik stond in voor de hoofdschotel en koos voor een aspergerisotto met Iberisch varkenshaasje. (Al wou ik eerst met Argentijnse steak met aardappel-aubergine-ajuin-taartjes uitpakken, maar er is momenteel geen Argentijnse steak meer te vinden en om taartjes voor negen personen te maken is een serieuze oven nodig).

Om het helemaal goed te doen was het plan op de markt de meest verse producten aan te kopen voor een optimaal resultaat. Dat viel tegen. Er zijn vast wel markten waar je de meest exquise dingen kan vinden, maar daar hoort de zaterdagmarkt van Mechelen zeker niet bij. Tenzij je oude mensen in allerlei geuren een culinair genot vindt. Er was zelfs maar één groentekraam dat Belgische asperges aanbood, de rest maakte het zich makkelijk met Spaanse import.

Gelukkig laat Delhaize me nooit in de steek; ik vond er niet enkel de groen asperges en risotto die ik zocht, ze hadden ook Iberisch varkenshaasje in promotie. Heerlijk vlees met een fijne eikelsmaak.
Perfect dus. Jammer dat m'n gerecht de mist inging door verkeerd geschatte kooktijden (ik kan echt niet met elektrische kookvuren werken, te verwend door m'n eigen gasvuur), wat resulteerde in koud vlees met een te gare risotto. Erg jammer.

Voor de rest was het een leuke avond en heb ik goed gegeten, gedronken en bijgepraat. Volgende maand doen we het weer, dan zien enkele kreeften hun nemesis.

Voor de volledigheid, het menu:

Tempura van asperges, aubergines en rode ajuin met bijhorende appetijtelijke dipsausjes
Aspergesalade met panchetta en pecorino
Aspergerisotto met Iberisch varkenshaasje
Gegratineerde ananas met amandelcrème

Ik hoef me nergens voor te verontschuldigen, deze blog wordt u immers gratis voor niets aangeboden en bestaat vooral voor mijn eigen genoegen, maar ik voel me er ongemakkelijk bij dat er al enkele dagen geen berichten zijn gepost.

Echter, weemoed, vermoeidheid en drukte weerhielden mij van m'n schrijfsels.
Een dag thuisblijven en veel slapen maakten m'n vingers zenuwachtig en een hoofd vol woorden die er uit willen. So don't stop me now!

M'n persoonlijke doosje frisheid is aangekomen.

En wat zeggen we dan?

Dank u, mijnheer Mentos.

Is het vergezocht, dat ik, uit het feit dat er amper kinderjassen te vinden zijn met een kap, afleid dat kinderen tegenwoordig niet meer buitenkomen maar door hun ouders overal netjes voor de deur worden afgezet en er dus geen vraag meer is naar kappen?

Of is dit gewoon pesterij?

Miss Puntkomma deed me de suggestie om eens te gaan kijken op http://crumpler.nl/?page=categories.
De spullen zien er aardig uit, maar ik vind het moeilijk dingen die je aan je lijf draagt via het internet te bestellen, daar je ze niet kan passen en eens goed bekijken.

Tot ik deze morgen, bij de bakker, m'n stijltweeling tegenkwam. Bevreemdend. Iemand met hetzelfde soort kleding, zelfde lijf, zelfde haar (;-)). En die had dus een tas van Crumpler. Die ik, wachtend op het brood, goed heb kunnen bekijken. Ik kon me nog net inhouden hem te vragen of ik ze eens mocht aanhangen. Toeval bestaat dus niet.

Als god me leidt, dan volg ik nederig. Morgen bestel ik er een.

10-04-2008

Sjakos

Ik ben op zoek naar een sjakos.

Niet dat ik opeens meer in overeenstemming wil komen met mijn vrouwelijke kant, maar ik zoek dus iets waar je allerlei spullen in kwijt kan. Nu het zomer wordt. *kijkt hoopvol naar buiten*
Immers, hoe warmer het wordt, des te minder opslagruimte je kleding je biedt.
En ik sleep vaak erg veel spullen met me mee: portefeuille, gsm, mentos/tic tac, zakdoeken, iPod, flesje water, appel, boek, sleutels, koek, zonnebril, pet,... Plus spullen van de kinderen, zoals een Nintendo DS, strips, een pop, truien, jassen, playmobieldozen, kleurpotloden,...

Vereiste: m'n handen moeten vrij blijven, dus het zou iets moeten zijn genre schoudertas.



Het zal weer een kwestie worden van niet te zoeken, maar te vinden.

Te laat geboren.




You Belong in the Baby Boomer Generation



You fit in best with people born between 1943 and 1960.

You are optimistic, rebellious, and even a little self centered.

You still believe that you will change the world.

You detest authority and rules. Deep down, you're a non conformist.




Via Dikkie

08-04-2008

Baard

Ik had me al anderhalve week niet geschoren. Gewoon, zonder plan, ik had er gewoon geen zin in.

"Laat je je baard staan?", vroeg iemand samenzweerderig.
"Neen, waarom?", antwoordde ik.
"Schitterend antwoord!", lachte hij, "Die moet ik onthouden."

Het haar voelde onwennig, dus zette ik me dan toch aan het werk.

"Hé, je hebt je geschoren!", klonk het teleurgesteld.

Ik voelde me een verrader van niet-gemaakte beloftes.

07-04-2008

Kom in actie!

Het is frustrerend om tijd en energie in een zelfgemaakte lasagne te steken en deze dan even later in de supermarkt te zien liggen voor €0,79.

Kokende ouders, de volgende slachtoffers van de globalisering?

"Where did we go wrong?", schreef ik haar ooit.
"The best is yet to come!", antwoordde ze.

"Everything is lost and blown away...", denk ik nu.

Ik speel heel af en toe wel eens een spel, maar meestal gaat het me vervelen alvorens ik het heb uitgespeeld.

"You have to burn the rope" is dan ook echt iets voor mij. De soundtrack-met-de-knipoog is heel leuk.

06-04-2008

Nacht

Ik hou van de nacht. Echt. De nacht is mij het dierbaarste onderdeel van de dag.
Totaal niet te vergelijken met die andere momenten die vaak een zekere stressfactor hebben. De nacht kent geen stress.

Nachten associeer ik met filosoferen op café, over belangrijke onderwerpen die je de volgende ochtend toch vergeten bent. Het helemaal uitleven op de dansvloer, drijvend in het zweet, extatisch. Het liggen op een strand, samen zwijgend, starend naar de vele sterren. Het stappen door een stad, helverlicht en verlaten, in het gezelschap van zwijgende gebouwen. Het lezen van een boek, telkens opnieuw toch nog een bladzijde meer, tot het einde. Het rijden over autostrades, op weg naar een plek waar je naartoe wil. Het fluisteren van zweverige zinnen tegen iemand die je lief is.

De nacht is een keuze. Je kiest ervoor wanneer je jezelf overgeeft aan het donker, het vergeten, het afwezig zijn. Het slapen.

03-04-2008

Blind date

Op het afgesproken uur belde ik haar op.
Enigszins onbeholpen excuseerde ik me voor onze gemiste vorige afspraak, wegens computerproblemen waardoor ik haar gegevens niet meer kon terugvinden.
'Kan gebeuren', zei ze vergevend.

Daarna begon ze me uit te vragen. Waar ik werkte. Wat ik precies deed. Of ik het leuk vond. Wat mijn toekomstplannen zijn.

De woorden kwamen vlot, ik voelde me op mijn gemak, alsof ik helemaal niets te verliezen had.

Na een halfuurtje rondde ze het gesprek af.

"Vous avez fait très bien!", zei ze. Dat ik niveau B2 had. En dat ik, mits enig bijschaven, zeker niveau C1 zou halen.

Binnenkort begin ik dus met mijn lessen Frans, tijdens de kantooruren, op kosten van Het Bedrijf.

Ouder worden doet iets met een mens.

02-04-2008

Slaap

Als kind las ik tot de lettertjes uit mijn oren kwamen.Het was een verslaving, ik ging nergens naartoe zonder boek, bracht de helft van de herfstvakantie door op de boekenbeurs en zeurde in elke winkel om nieuw leesvoer.

En het liefste van al las ik in bed, voor het slapengaan. Een gewoonte die ik nog steeds heb trouwens. Nog even lezen, nog een paar bladzijden, tot ik te moe ben, iets tussen de pagina's steek om te weten hoe ver ik gekomen was, het licht uitknip en binnen enkele minuten vast in slaap val.

Natuurlijk waren er wel eens boeken die ik onmogelijk opzij kon leggen omdat ze me volkomen in hun ban hielden. Dan vocht ik moedig tegen de slaap; soms won ik, soms verloor ik. Wanneer ik won zat ik de volgende dag te slapen op de schoolbank, wanneer ik verloor werd ik 's morgens wakker met het hoofd op een hard boek.

Er was natuurlijk steeds de hindernis: verantwoorde ouders. Mijn moeder kwam, bij het naar boven komen, telkens even naar me kijken. Controleren, dacht ik dan steeds. Op het moment ik de deur van de trappenhal hoorde open gaan, vlamde ik zo stil ik kon op de lichtknop, legde mijn hoofdkussen over de lectuur en gaf mijn beste acteerprestatie van slapend kind. Na haar passage las ik dan terug verder, behalve de keren dat ik in tussentijd toch in slaap viel en 's morgens wakker werd met een hard boek onder mijn kussen.

Wat toen een storende onderbreking leek, kreeg zin op het moment ik zelf kinderen kreeg. Het is bevredigend, hartverwarmend, liefdevol, om voor het slapengaan nog even naar je slapende kinderen te gaan kijken. Ze opnieuw toe te dekken wanneer ze rusteloos hun dons van zich hebben afgeworsteld. Ze zachtjes nog een zoen te geven en hun hun reactie weg te sussen. Op die momenten voel je iets. Het.

En ik heb geen neiging om eens onder hun hoofdkussen te kijken.

Geen tijd gehad om alles naar de strijkdienst te brengen.
Dus nu de hele avond hemden en t-shirts gestreken.
*zucht*