Damaged luggage

Ik wou dat ik een film had van mijn leven. Neen, tijdens mijn leven.
Het zou prachtig zijn als ik van elke dag tijdens mijn leven, zo rond twaalf uur 's middags, een foto zou hebben. Een foto getrokken uit de venster van mijn slaapkamer. Deze foto's zouden samen een film vormen van zo'n 11 minuten. Een verhaal.
In de film zou je de tijd zien vormen. De gebouwen vervellen, veranderen, verouderen, verdwijnen.
Seizoenen zouden door het beeld razen, met slechts een korte flikkering voor de weinige witte dagen die ik heb mogen meemaken. De vijf seconden lente zouden telkens een uitbarsting van groen zijn, gevolgd door vijf seconden fel licht vol buiten spelende kinderen. De korte herfst zou grijs laten zien die het bruin verjaagd, terwijl de winter steeds scherp en schraal de werkelijkheid zou tonen.
Het oude zou me vertrouwd lijken, maar naarmate de film vordert zou ik beseffen hoeveel er veranderd is. Hoeveel ik veranderd ben.
Na vijf minuten zou het beeld veranderen, de slaapkamer veranderde. Vele malen. Mijn stabiele kinderjaren zijn voorbij, mijn reis door volwassenheid vangt aan. Verander. Verander. Verander. Verander. Verander. Verander. Verander.

Om plots te eindigen. Niet gedaan, er is nog een belofte aan meer minuten. Maar het laatste beeld blijft hangen.
Ik kijk naar buiten.