Toen ik nog echt jong was, bestond er nog geen interactiviteit. Op school was het woord wet en steeds correct, de media zoals radio en televisie waren one way only.
Je had dus geen keuzevrijheid. Er was wat er was. En vooral: wanneer het er was.
Wij stippelden de momenten dat we tv mochten kijken minutieus uit; programma-overzichten in de krant werden grondig geanalyseerd om uit het povere aanbod toch maar het beste te halen en vooral op het juiste moment te kijken, om toch maar niets te missen.
Zo ben ik eens een hele week (het leek toch zo lang) ongelooflijk boos geweest op mijn ouders omdat ik door een of ander stom feest een aflevering van Battlestar Galactica moest missen. Gewoon gemist! En dat kwam dus nooit meer terug, hé. Als je eenmaal een aflevering gemist had bestond er nog een enorm kleine kans dat dezelfde aflevering ooit eens een jaar of twee later op een andere zender vertoond werd, maar anders was het voor steeds verloren. Ach, Battlestar Galactica... Hoeveel rondjes ik om de speelplaats heb gelopen in mijn Viper, de tegels zullen er helemaal van uitgesleten geweest zijn.
FFW naar nu.
Nu heb je een veel grotere keuze. De kwaliteit van de programma's is er op vooruit gegaan. Geen risico iets te missen, want de digitale recorder registreert alles. En anders haal je gewoon de DVD's. Of kom je toevallig iets tegen op het internet.
De lol is er dus af. Ik kijk eigenlijk amper nog televisie. Zie het maar als een late wraak.
U zei?
0 reacties :
Een reactie posten