Ik geef het toe: mijn verlangen naar lekker weer heeft alles te maken met luiheid. Is er iets fijner dan gewoon wat rond te hummelen wanneer de zon zijn warme, lieflijke stralen werpt? Iets gaan drinken op een terras met allemaal vrolijke mensen, de armen en benen ontbloot in aanbidding voor Veronica? Liggen op een deken in het park, de koelbox vol lekkere dingen, beetje lezen of ruggelings naar de blauwe hemel staren?

Uit eerbied voor de eerste lentedag heb ik dan gisteren de dag dan ook doorgebracht in ledigheid. Niets moest.

En symbolisch heb ik 's avonds Jan De Wilde zijn lentelied horen zingen.
Het was goed. Laat de winter maar komen.