Een Tim Burton film is altijd wel dolle pret. Gestoorde figuren. Outcasts. Ongewone verhalen. Johnny Depp. Griezelige sfeer. En prachtig in beeld gebracht.

Maar zingen? Wat is daar nu de bedoeling en toegevoegde waarde van? Wat in, pakweg, West Side Story geloofwaardig en sfeerscheppend was, was hier van kijk-ons-eens-durven-wat-zijn-we-toch-speciaal.

Na een kwartier wou ik buiten gaan. Maar ja, sociale druk...


Mocht je hem toch ooit gaan zien, let dan wel op de perfectie waarmee de stad uit die tijd wordt weergegeven. Zoals het vensterglas.