En dan komt dat moment, hét moment. Al dagen keek ik er naar uit, op, af, scheel, niet.
Twee hele weken was ik niet meer gaan werken. TWEE hele weken. Dat was op z'n minst vijf jaar geleden dat ik nog eens zo'n lange periode na elkaar niet was gaan werken.
En dat doe ik niet omdat ik een workaholic ben, of een ongelooflijke strever.
Neen, het was gewoon om momenten zoals vandaag te vermijden.
Een moment dat je helemaal bent losgekomen van je werk, gesetteld in het niet-werken, niet moeten opstaan of gaan slapen, weg van alle deadlines en problemen en crisissituaties, gewend aan lekkere koffie en naar buiten wanneer je wil.
En dan: BAHMMM: terug aan het werk. Met honderden mails in de mailbox. Met het nieuws dat je beste medewerkster ergens anders gaat werken (welverdiend...). Met slechte koffie. Veel vergaderingen. Dingen die snel in orde moeten komen. Een evaluatie eind deze week.
Ik ben er redelijk moe van. Misschien neem ik best een snipperdag ergens deze week.
U zei?
0 reacties :
Een reactie posten