Als er iets is dat ik na bijna twee maanden oefenen geleerd heb over fotograferen, is dat het eigenlijk niet zo vanzelfsprekend is.
Het lukt me al enigzins om scherpe en belichte foto's te krijgen, ik heb al wat meer inzicht in de techniek en ik begin mijn fototoestel te kennen, maar.
Maar daar trek je nog geen mooie foto's door.
En ik vind het nog heel moeilijk om zelf te evalueren of een foto nu goed is of niet. Bij iemand anders lukt me dat wel, maar een eigen foto is slechts het eindproduct van een heel proces dat je hebt meegemaakt. Je kent de achtergrond, kent het verhaal, je kan de dingen aanvullen die niet op de foto staan.
Maar dat kan de argeloze kijker dus niet.
De commentaar op de Doel-foto's was dan ook duidelijk: de kadrering was niet goed, er ontbrak een duidelijke focus, er zat geen verhaal in de foto,...
Het interessante artikel van Sart68 '4 reasons why you shouldn’t delete images' en een ogenblik van contemplatie brachten me tot een inzicht.
Ik ga een extra geheugenkaartje (of twee?) kopen, om vanaf nu veel meer foto's te trekken. Veel meer van hetzelfde. Dus: dichter, verder, vanuit een andere hoek, op een later ogenblik, met of zonder mensen,... Die vele foto's ga ik dan allemaal bekijken op het computerscherm, om dan uit te maken welke versie het beste is en waarom. Het is immers pas door iets beters te zien dan je merkt dat het beter kan.
En wie weet leer ik hierdoor in de toekomst al door de zoeker het correcte beeld te vinden.
Ouder worden is fun: je wordt er wijzer door! Of je denk dat je wijzer wordt. Alleszins: je voelt je wijzer.
U zei?
Categories:
photo
0 reacties :
Een reactie posten