Daarnet zat ik in de tuin, nog zachtjes verlicht, naar de maan te kijken.
En toen stelde ik me voor dat de maan eigenlijk een enorme rots is, vele kilometers van ons verwijderd. En dat die maan eigenlijk nog heel dicht bij de aarde staat, dat er eigenlijk een enorme ruimte om ons heen hangt.
Toen voelde ik me nietig, het was bijna iets religieus. Het was zelfs vreemd vredig.
Morgen terug aan het werk.
U zei?
Categories:
life
1 reacties :
Mooi ... ik herken dat gevoel.
By: Anoniem on 12 mei 2008 om 22:36
Een reactie posten