Ik wil niet zeggen dat ik oud word (iedereen wordt oud, elke seconde weer), maar wel iets van die strekking. Het is meer een gevoel dat de komende generaties staan te dringen om hun belangrijke rol op te nemen.
De twintigers, die kom ik elke dag tegen op het werk. Zij doen hun eerste stappen in het "echte" leven (= werken, wonen, verwekken), schuchter, onervaren, zeer verfrissend.
De tieners leven wat onzichtbaar, vooral bezig met de zoektocht naar zichzelf.
Lukas is negen. Is mondig. Asserief. Laat zich niet veel wijsmaken. Weet een boel over de wereld. En liet me daarnet in de chat een paar trucs zien die me volkomen onbekend waren.
Zal er ooit dat moment komen dat de kinderen over iets spreken en dat ik totaal niet zal weten waar ze het over hebben? Totaal niet mee zijn? Het vroeger allemaal beter zal vinden?
Ik hoop van niet.
16-02-2008
Kids these days
Abonneren op:
Reacties posten
(
Atom
)
0 reacties :
Een reactie posten