Damaged luggage

Ik ben net nog snel even gaan lopen in de donkere regen.

Wanneer ik het neerschrijf, besef ik dat ik dit tien jaar geleden compleet idioot gevonden zou hebben. Gaan sporten op een vrijdagavond, in het donker, in de regen.
Maar nu weet ik dat dat best wel meevalt. Het ergste zijn de vijf minuten voor en na de start. Je moet je omkleden en alle excuses om toch maar niet te gaan lopen weerleggen. En de eerste vijf minuten van het lopen voel je je redelijk belachelijk en langzaamaan koud en nat worden.
Maar dat gaat over. Je lichaam warmt langzaam op, je komt op tempo en na een tijdje loop je als vanzelf, in de roes op een soundtrack van je favoriete muziek.
Thuiskomen voelt als een overwinning.


Volgende keer wel niet vergeten mijn fluo vest aan te trekken. Omver gereden worden is niet echt goed voor de conditie.

Voor de verjaardag van K. verzorg ik samen met de kinderen een vijf-sterren-ontbijt.

Staat al op de lijst:
- een assortiment broodjes en croissants (vers, of course)
- toast
- enkele exotische confituursmaken
- een enorme pot choco
- koffie met warme, opgeklopte melk
- vers geperst sap (moet wel zoet zijn)
- bloemen
- verjaardagswens op een kaartje op het bord

Iemand nog suggesties? Met muesli of vlees of kaas kan je haar niet bekoren.

En wegens maagproblemen deze keer géén bonen in tomatensaus, bacon & eggs of sausages. Jammer.

Morgen komt er eindelijk een nieuwe aflevering.

Ik denk maar eens af te kicken, voor ik, godbetert, een fanclub begin.
Me morgen toch nog maar eens scheren. En een vriendelijk woord voor de ondergeschikten. Al verdienen die larven het niet.

Spelen en werken, slechte combinatie:
e4-e5-Qd1h5-Nb8c6-Bf1c4-g6-Qh5f3-Bf8c5

Het vervolg is te pijnlijk om onder woorden te brengen.

Altijd bevreemdend hoe om 16u stipt de plateau kan leeglopen. Zoals eb en vloed, onvermijdelijk. Weg geruis en gemurrel van de golven, enkel nog een occasionele collega die zucht of telefoneert.
Rust.

Medewerkster K. moest deze avond naar het oudercontact van haar dochter. Hé, toeval, wij ook.
Medewerkster K. moest daarna nog snel snel ergens iets gaan ophalen, want haar dochter moest donderdag een spreekbeurt over haar hobby geven. Hé, groter toeval, Lukas ook!
Medewerkster K. had echter tijd, want morgen was er toch geen school wegens pedagogische studiedag. Hé, jammer, dat was mooi geweest, maar bij ons was het gewoon school zoals altijd.


Tot ik de agenda van Lukas nakeek. Een grote, fluogele sticker herinnerde eraan dat het morgen geen school is wegens pedagogische studiedag.

Toeval bestaat niet. En een of andere god vindt het wel bijzonder grappig dat ik nu vanalles moet regelen voor morgenvoormiddag.

dEUS in AB!
Zaal, maandag 05 mei 2008, 20:00
Tickets kunnen vanaf woensdag 27 februari om 14u gereserveerd worden.

En de nieuwe CD, Vantage Point', op 18 april.

Hoera voor 2008!

Reeds bij de eerste aarzelende gedachte voelde ik dat er iets mis was. Moeizaam draaide ik mijn hoofd naar de wekker toe.
8.36u.
Dit betekende dat de kinderen al elf minuten te laat waren voor school en ik de eerste vergadering zou missen.

Maar ik geloofde het voor geen ogenblik. Het klopte niet. Hoewel de slaapkamer goed verduisterd is, zou er toch enig licht moeten zichtbaar geweest zijn. En het was stil in huis, wat op dat uur met twee kinderen niet evident is. De wekker speelde ook helemaal niet.
Ik draaide me naar de wekker. Voelde. Hij stond op stand Alarm 2, niet op stand Time. Met een klik bracht ik de waarheid tot licht.
4.24u.

Blij dat ik was.

Al tijdens de eerste vergadering viel ik bijna in slaap.

Eten maken voor kinderen is steeds een uitdaging. Hun smaak is nog niet in die mate ontwikkeld dat ze zomaar alles accepteren wat enigzins onbekend is. Of het dan ook nog graag lusten. Volgende gerechten blijken steeds goed te scoren en zijn nog gezond ook:

• Spaghetti
  Een klassieker, maar welverdiend. Snel klaar te maken en in een tomatensaus (ik maak niet de fout bolognaisesaus te schrijven) kan je heel wat groenten kwijt die de kinderen met plezier zullen eten.


• Tortilla's
  Lukas en Margo smeken er om. Ze vinden het o zo fijn zelf hun 'pannekoekjes' te vullen met kip, salade, komkommer, kip, kaas, saus, ... Fijn meegenomen is dat je als ouder zelf een meer gekruide versie voor jezelf kan bereiden.


• Stoemp
  Met stoemp gaat alles binnen. Uit ervaring weet ik dat met stoemp nieuwe en moeilijkere groenten, zoals spruiten en witlof, kunnen geïntroduceerd worden.
  Want lekker gemoest onder aardappelen met worst er bij is meestal tweederde van het bord leeg alvorens iemand aarzelend vraagt wat er nu precies op het bord ligt.


• Pizza
  Nog zo'n winnaar. Maak zelf het deeg of koop het in de supermarkt, laat ze zelf hun favoriete beleg er op leggen, even in de oven et voilà: stilte in het huis.


• Broccoli met zalm en pasta
  Snel klaar, de broccoli kan je stomen boven de pasta en ondertussen de zalm (laten) snijden. Serveren met wat room er over, lekker, licht, gezond.

En natuurlijk smaakt alles eens zo lekker als het leuk gepresenteerd is. Gezichten, voertuigen, landschappen, ... laat je maar goed gaan.


Tot slot: eten moet leuk blijven, maak er geen gevecht van. Als een kind iets niet lust, bedenk dan hoe je zelf zou reageren als iemand je hond zou voorschotelen. Aan smaken moet je wennen, laat hen dus steeds enkele happen van alles proeven, maar laat het daar bij. Op die manier leer je hen zachtjes aan de smaak wennen. Geef het tijd.
Verplicht kinderen ook niet om hun bord volledig leeg te eten! Het is al zo moeilijk voor een mens om te weten wanneer zijn verzadigingspunt is bereikt, dwing je kinderen niet dit systematisch te overschrijden. Als ze honger hebben zullen ze het wel laten weten.

Ik kon het niet laten om toch nog eens naar de carnavalsstoet in Mechelen te gaan.

Zeggen dat Mechelen niet echt een carnavalsstad is, is als zeggen dat de joodse gemeenschap niet van aangebrande grappen houdt: een understatement.

Ik heb eerst serieus m'n internet skills moeten inzetten om terug te vinden dat het wel degelijk carnavalsstoet was en waar en wanneer ze zouden uitrijden. Na zeer vlotjes door de dikke drommen volk (zout, zout) gefietst te zijn, waren we net op tijd om de triestige stoet voorbij te zien gaan (niet dat ik de vergelijking kan maken met Aalst, het gebeuren spreekt met helemaal niet aan en ik heb dus nooit moeite gedaan om me te verplaatsen naar the real thing.) Maar dit was echt wel triestig.

Maar goed, Margo vond het geweldig. Ze was zeer trots met de hoeveelheid snoep die ze op het einde in de zak had steken.

Et voilà, de oogst:

Ik wil zomer. En middagdutjes. En energie in potjes. En langere dagen.

Ik heb het vandaag maar wat rustig aan gedaan. Wat langer geslapen. Rondgelummeld. Gaan lopen. Beseft dat het niet ging. Dus na tien minuten al terug naar huis gegaan. In Leuven een el cheapo statief gaan kopen (ik heb gemerkt dat ik moeite heb met het stilhouden van de camera. En dat na veel foto's te nemen mijn bril altijd tegen m'n gezicht plakt. Vandaar). Op de terugweg, net bij zonsondergang, foto's gaan nemen aan het oude openluchtzwembad van Hofstade. Naar Juno gaan kijken met m'n gratis tickets voor Cloverfield die ik niet zal gebruiken (ik word zeer snel reisziek, dus geen risico's nemen).

Juno is cool! Was ik jong, ik zou het wel weten. Maar ik ben niet jong en niet Tom Boonen. De film komt op de erelijst van coole niet commerciële films die niet al te zwaar zijn. Een film wanneer je moe bent maar zonder klef gevoel in de mond de zaal wil verlaten.

Het klink als een doldwaze kever of een persoon die graag uitstapjes net over de grens maakt, maar het is een nieuwe groep.
Philippe Bokken, Alain Bokken, Thomas Vanelslander en Tom Barbier spelen covers van de Beatles à la Foo Fighters.
Dus erg gitaar, rauw, energiek.

Ik vond de showcase donderdag wel OK, vooral 'Helter Skelter' had punch. En de show was entertainend, vooral Barbier heeft attitude.
Jammer genoeg zaten ze er soms naast en reageerde het publiek heel lauw. Het was erg gênant dat de band terugkwam voor een bisnummer terwijl er nauwelijks applaus was geweest op het einde.

Natuurlijk, een showcase in Opdorp? Rock'n'roll in Vlaanderen, het blijft moeilijk.

En ik moet het toegeven: het hoogtepunt van de avond was het gesprek met Kid Coco. Toffe kerel! En hij heeft me een pint betaald. In die volgorde.

Blogdrink Leuven, mijn indrukken:
- Leuven is een geweldige stad. Ik zou er niet meer willen wonen (te veel jong volk, bromt de oude beer), maar aan elke vierkante meter plakken herinneringen vast. Het was wel een verassing dat 't Stuk niet meer was waar het was. Maar het is wel beter dan het was.
- Het café was wel niet de beste plaat om met vijftig min of meer onbekenden samen te troepen. Je kon de bloggers verder dan de buren niet verstaan en eenmaal aan tafel bleven veel mensen zitten.
- Altijd wel leuk om mensen die je kent 'uit de media' in het echt te ontmoeten. En opvallend dat deze mensen meestal bovengemiddeld sympathiek en sociaal zijn. Die uit de nieuwe media dan toch. Mensen die op televisie komen hebben de neiging nogal onsympathiek te zijn. Muzikanten zijn dan weer eerder heel sympathiek.
- Het is fijn om na twee maanden bloggen al wat gezichten te kennen en zelfs namen (niet echt m'n sterkste punt, mijn computer is mijn geheugen). *Zwaait naar Anne en Paul*. Maar de wereld der bloggers is eigenlijk zeer divers en uitgebreid.
- Yab en Lime zijn toffe madammen. Pluim!

- Reminder: de moeite, volgende keer opnieuw naartoe.

Bussy day at the office, dan snel snel risotto gemaakt (wat dus niet snel kan, behoorlijk wat tijd aan gespendeerd, maar o zo lekker), fijn een halfuurtje gelopen, nu in de douche, en dan op weg naar de showcase van Herbie. Ik ben benieuwd.

Ik kan daar dus naar blijven kijken.
Hopelijk gaat die serie nog vele, vele jaren door.

Al zal het natuurlijk geen leuke gimmick meer zijn om Gregory House hoogbejaard met een wandelstok te zien rondlopen.

Wegens een modernisering van de toestellen kon er vandaag niet geselfscand worden in mijn leeuwensupermarkt.

Verloren en verdwaasd liep ik door de gangen. Elk artikel dat ik vastnam draaide ik eerst enkele keren rond in mijn handen alvorens het in de kar te leggen. Helemaal de kluts kwijt was ik zelfs vergeten de groenten en het fruit te wegen. En natuurlijk moest ik alles uit de bak op de band opnieuw in de bak leggen.

Vanaf morgen kan er opnieuw gescand worden. Dan kan ik opnieuw zachtjes met het oranje streepje over mijn bijna-bezittingen en bijna-maaltijden glijden.

*vertwijfeld* Of zouden de nieuwe toestellen een ander kleurtje hebben?

Mmm, dat lijkt toch beter te werken dan ik gedacht had. Mijn vrees was dat Linkedin weer een uitermate Amerikaans iets zou zijn waar ik weinig uit zou kunnen halen.

Na 24 uur blijk ik al 62 naaste collega's, vrienden en studiegenoten teruggevonden te hebben, plus nog enkele interessante vluchtigere contacten.

Mensen van wie ik al jaren niets meer gehoord had sturen me nu berichtjes om wat bij te mailen. Praten is niet steeds makkelijk, want Vlaanderen heeft zijn zonen en dochters blijkbaar uitgezonden.

Leuk. Maar, afgezien van het opnieuw aanhalen van verwaterde contacten, nog niet nuttig. Ik geef het wat tijd.

'Kijk papa, dat is smoor ginder. Dan mag je niet snel rijden.' zei Lukas in de auto.

Ik twijfelde. Daar had ik niet over gehoord, gezien of gelezen. Anderzijds had ik ook niet echt veel gezien, gehoord of gelezen. Ik had wel een kuchje sinds een paar dagen zonder neusloop, wat ergens vandaan moest komen (want ik rook niet meer, tralalala).

En jawel: net voor de afrit stond de aanduiding. Ik ben dan ook netjes aan 90 km/h de autostrade afgereden.

Deze avond heb ik me dan toch maar eens verdiept in Linkedin.
Ik zat al een tijdje in het netwerk, maar had er nooit enige moeite voor gedaan.

Beroepsmatig (mmm, zo'n lekker woord) ben ik nu al wat meer geïnteresseerd, omdat ik dit misschien wel zo'n netwerk wil opzetten binnen het bedrijf. En net zoals een priester (normaal gezien) zedig z'n mond moet houden over sex wegens gebrek aan praktische ervaring, kon ik dit moeilijk doen zonder the real thing uitgebreid te testen.

En het is dikke fun. Op twee uurtjes tijd heb ik negen bevestigde connecties en 56 uitnodigingen naar mensen die ik echt ken. Wat is het leuk om door de lijsten van zijdelingse contacten te lopen en mensen tegen te komen die je al min of meer vergeten was maar enkele jaren geleden vele uren hebt mee gesleten.

Ach, nostalgie.